To ja rządzę – jak dzieci przejmują kontrolę i co z tego wynika

Mały Andrzejek krzyczy, że nie będzie jadł kaszki swoją plastikową łyżeczką, tylko tamtą, dużą i zwykłą. Duży Andrzej wychodzi na parapet okna, bo mama nie chce mu kupić gry komputerowej. Mała Zosia żąda, by mama zaparkowała samochód nie tutaj, a tam, koło drzewa. Duża Zofia za przygotowanie się do klasówki każe rodzicom płacić coraz wyższe kwoty.

Wydaje się, że zachcianki małych dzieci – małe, nieszkodliwe, czasem zabawne, często absurdalne –  warto spełnić. To mała cena za uśmiech dziecka czy święty spokój. Tkwi w nich jednak pewien haczyk. Ustępowanie dzieciom na każdym kroku może stać się początkiem procesu kreowania małego tyrana.

• Spełniając każdą zachciankę dziecka, nie stosując reguł życia, podporządkowujemy się dziecku i jego „widzimisię”, zaburzamy jego poczucie bezpieczeństwa, tworzymy nienaturalny i nieprawidłowy układ relacji: rodzic – dziecko.
• Dziecko nie zawsze chce wszystkiego, o co prosi. Jeśli ma spełnione wszystkie zachcianki, zaczyna się nudzić i… zniechęcać.
• Dziecko powinno mieć wyznaczone granice – jasne zasady co mu wolno, a czego nie.
• Żądania, nie wypełnianie poleceń, krnąbrne zachowanie – a u jego podstaw… próba sił i badanie granic „ile mi wolno”, „na ile mogę sobie pozwolić”.
• Bezradność rodziców potęguje frustrację dziecka, a jeśli mama czy tata próbują przerwać to „błędne koło”, wtedy dochodzi do scen buntu  i agresji.
• Jeśli dojdzie do sytuacji, że dom podporządkowany jest małemu tyranowi: to on ustala plan dnia, reguły życia – dziecko wbrew pozorom (wydawać by się mogło, że jest zadowolone, że wszystko jest tak, jako on chce) czuje się zagubione. Jego poczucie bezpieczeństwa jest zachwiane, budzi się w nim lęk i… złość. Jak to? Ono tylko testowało rodziców, nie chce przejmować ich ról – chce być po prostu dzieckiem, a mama i tata mają być dla niego oparciem!

Dziecko przejmuje kontrolę nad rodzicami. Co zrobić?

• Pamiętać, że aby wymóc na dziecku odpowiednie zachowanie, rodzice muszą mieć autorytet w oczach dziecka – być konsekwentnym, mądrym i godnym zaufania.
• Reagować na karygodne  zachowanie. Nie udawać, że się nie widzi i nie słyszy.
• Nie spełniać wszystkich bądź absurdalnych zachcianek dla świętego spokoju, choćby były naprawdę niekłopotliwe.
• Nie bać się mówić „nie”.
• Rozpieszczać, ale nie rozpuszczać – dziecko nie oczekuje całkowitej swobody i braku jakichkolwiek zasad czy ograniczeń. Przeciwnie – potrzebuje jasno określonych norm oraz konsekwentnego ich przestrzegania.
• Jeśli dziecko terroryzuje cię: „nie kupisz mi, bo mnie nie kochasz”, odpowiedzieć „nie, nie kupię ci, bo cię kocham”    .
• Skupić się na przywróceniu równowagi w rodzinie i prawidłowej relacji rodzic-dziecko. Dziecko ma być dzieckiem, nie osobą na stanowisku kierowniczym.
• Kochać mądrze – zbyt rygorystyczna postawa wychowawcza sprowadza się do tresury i tłumi spontaniczny rozwój dziecka, natomiast wychowanie bezstresowe w konsekwencji godzi w poczucie bezpieczeństwa malucha.
• Rozmawiać, przytulać – jeśli dziecko czuje się kochane, wszelkie zakazy rodziców, nawet gdy wywołają krótkotrwały bunt, zostaną przez nie zaakceptowane.
• W miarę dorastania obarczać dzieci obowiązkami domowymi.
• Interesować się, co dzieci czytają, co oglądają i w co grają.
• Rozmawiać, tłumaczyć.

Jeśli sytuacja poważnie wymknęła się spod kontroli – najlepiej skontaktować się ze specjalistą, psychologiem.

Źródło: https://www.babyboom.pl/